Umashankar Joshi

સૌ પારસી પૂજક અગિનના જે, ઇરાન છોડે, નિજ ધર્મ કાજે; સમુદ્ર ખેડી, ગુજરાત આંગણે, સંજાણ આવી, નિજ ભૂમિ આ ગણે. સંજાણનો જેહ સુજાણ રાણો તેની કને દૂત વદંત શાણો; છીએ વિદેશી, વસવાટ આપો.

કોઈ જોડે કોઈ તોડે પ્રીતડી કોઈ જોડે કોઈ તોડે કોઈ ગુમાને ઉરઅરમાને અમથું મુખડું મોડે, કો આંખને અધઅણસારે ઉલટથી સામું દોડે… પ્રીતડી…

અમે સૂતા ઝરણાને જગાડ્યું, ઉછીનું ગીત માગ્યું, કે ગીત અમે ગોત્યું ને ક્યાંય ના જડ્યું. અમે વનવનનાં પારણાંની દોરે, શોધ્યું ફૂલોની ફોરે, કે ગીત અમે ગોત્યું ને ક્યાંય ના જડ્યું.

‘છે મારું કો અખિલ જગમાં?’ બૂમ મેં એક પાડી : ત્યાં તો પેલી ચપળ દીસતી વાદળી જાય ચાલી, દોડ્યો વ્હેળો વહનગીતમાં પ્રશ્ન મારો ડુબાવી, ને આ બુઢ્ઢો વડ પણ નકારે જ માથું હલાવી,

ગાણું અધૂરું મેલ મા, ‘લ્યા વાલમા, ગાણું અધૂરું મેલ મા. હૈયે આયેલું પાછું ઠેલ મા, ‘લ્યા વાલમા, હોઠે આયેલું પાછું ઠેલ મા. ગાણું અધૂરું o

ગાંધીને પગલે પગલે તું ચાલીશ ને ગુજરાત ? કૃષ્ણચરણથી અંકિત ધરતી તણી બની આ કાયા; પવિત્ર જરથુષ્ટ્રી આતશ બહેરામ અહીં લહેરાયા. અશોકધર્મલિપિથી ઉર પાવન; જિનવર-શિષ્યોની મનભાવન.

ગયાં વર્ષો તે તો ખબર ન રહી કેમ જ ગયાં ! ગયાં સ્વપ્નોલ્લાસે, મૃદુ કરુણહાસે વિરમિયાં ! ગ્રહ્યો આયુર્માર્ગ સ્મિતમય, કદી તો ભયભર્યો; બધે જાણે નિદ્રા મહીં ડગ ભરું એમ જ સર્યો !

ચાલને ચૈત્રની ચાંદની રાતમાં ચાલીએ. લહરી ઢળકી જતી, વનવનોની કુસુમસૌરભે મત્ત છલકી જતી, દઈ નિમંત્રણ અમસ્તી જ મલકી જતી,

માનવીનાં હૈયાને નંદવામાં વાર શી માનવીના હૈયાને અધ બોલ્યા બોલડે થોડે અબોલડે